Typische en atypische claudicatio vragen andere aanpak van fysiotherapeut

De symptomen bij Claudicatio Intermittens (CI) verschillen sterk per persoon. De rol van ‘de beleving van de ernst van de symptomen’ is nog onduidelijk. Sommige onderzoeken tonen aan dat het de kwaliteit van leven ernstig kan verstoren, andere onderzoeken vinden geen invloeden van de verschillen in symptoom perceptie op bijvoorbeeld loopafstand. Het is nog onduidelijk hoe de ernst van de symptomen samenhangt met psychische, gedragsmatige, omgevings- en sociale factoren. Een multidomein-model kan de fysiotherapeut helpen om deze factoren vast te stellen en op die manier de patiënt de best passende behandelmogelijkheid te bieden.  De auteurs van dit onderzoek hadden als doel om een overzicht te geven van de verschillende factoren die meespelen bij patiënten met CI en vast te stellen welke factoren de ernst van de symptomen beïnvloeden.

Methode

Patiënten met CI uit een eerdere studie werden geïncludeerd in dit onderzoek. Alle deelnemers moesten een vragenlijst invullen, die samengesteld was uit verschillende andere vragenlijsten. Hierin werd onder meer gevraagd naar de ernst van de klachten, fysieke activiteit, omgevingsfactoren, mate van depressie, persoonlijkheidskenmerken, alcoholgebruik, sociaaleconomische status en overtuigingen ten aanzien van gezondheid. Ook medische gegevens werden verzameld vanuit de al bestaande database.

Resultaten

102 patiënten werden geïncludeerd. De leeftijd varieerde van 53-89 jaar. Ruim 42% van de patiënten werd geclassificeerd als ‘klassieke’ claudicatio en ruim 57% had een atypische vorm.
98 patiënten rapporteerden minstens één symptoom van artrose en evenveel patiënten zeiden last van rugpijn te hebben. De patiënten met atypische CI rapporteerden meer rugpijnklachten dan de patiënten met klassieke CI. De meeste patiënten (87%) rapporteerde symptomen van depressie, waarvan bij 77,5% de klachten mild waren. Meer dan de helft van de patiënten zeiden activiteiten en hobby’s afgestoten te hebben en 52% zei liever thuis te blijven. Dit waren ook vooral de patiënten met atypische CI. Daarnaast gaf 58% van de deelnemers aan weinig energie te hebben. 21 patiënten hadden een type D persoonlijkheid, waarvan 14 atypische klachten hadden.
Op de vraag of patiënten bereid waren een nieuwe wandeltherapie te volgen, geloofde 80% dat dit zou kunnen helpen, 15% zou het best willen proberen, maar geloofde niet dat het zou helpen en 5% was niet geïnteresseerd in een nieuwe behandeling. Bij de vraag of ze een operatieve operatie wilden ondergaan zei  71% ja, 23% nee en 5% zei dat ze het wel wilden, maar dat het waarschijnlijk toch geen nut zou hebben. De patiënten met atypische CI waren negatiever over een goed behandelresultaat dan de patiënten met klassieke CI.
De patiënten met atypische CI hadden minder last van verlegenheid in grote groepen patiënten (teken van type D persoonlijkheid) en geloofde ook niet dat stoppen met roken de symptomen zou verbeteren. Ook was het alcoholgebruik in deze groep hoger dan bij patiënten met klassiek CI.
Toenemende leeftijd en symptomen van artrose waren geassocieerd met een toenemende mate van CI klachten. Ook hadden patiënten met ergere klachten minder vertrouwen in oefentherapie dan patiënten met minder klachten, maar waren nog wel bereid het te proberen.

Opmerkingen samenvatter

Uit deze analyse komt naar voren dat patiënten met CI vaak ook andere bijkomende klinische- en psychische klachten hebben. Bijna iedere patiënt had minstens één symptoom van artrose of rugpijn. De hogere leeftijden speelden wellicht een rol bij de fysieke klachten, maar de hoge prevalentie van de depressieve klachten is wel opvallend. Daarnaast waren er duidelijke verschillen tussen patiënten met typische en atypische factoren, met name op het gebied van de ernst van de klachten. Het verschil in meespelende factoren vraagt ook om een andere fysiotherapeutische aanpak in de behandeling. Bij patiënten met atypische symptomen zou bijvoorbeeld vermindering van alcoholconsumptie en het oplossen van het buiten lopen in de buurt voordelen kunnen hebben, terwijl patiënten met typische klachten meer baat zouden hebben bij hulp met functionele beperkingen in huis.