MRI onderzoek toont effect van kinesiotape op onderliggend weefsel

Kinesiotaping wordt veel gebruikt, maar de effectiviteit ervan staat ter discussie. Veel onderzoeken vinden geen (significante) voordelen van kinesiotaping ten opzichte van andere behandelingen, of soms zijn de verschillen te klein om klinisch relevant te zijn. Effecten van kinesiotaping worden meestal toegeschreven aan neurologische mechanismes die getriggerd worden door het effect op de spiergroepen die behandeld worden. Mechanische effecten van kinesiotaping zijn nog niet goed objectief gemeten. Niet alleen kunnen effecten door neurologische prikkels ontstaan, ook door spiercontact kunnen er aanpassingen in aanliggende spieren optreden. Een mechanisme hier is myofasciale krachtstransmissie (myofascail force transmission, MFT). Hierdoor zou niet alleen de behandelde spier geprikkeld worden, maar ook de synergetische spieren en de antagonisten. Het doel van dit onderzoek was om de mechanische effecten van kinesiotaping objectief te analyseren met behulp van MRI-scans.

Methode

Vijf gezonde vrouwen met een gemiddelde leeftijd van 25,6 jaar werden geïncludeerd in het onderzoek. Ze lagen in buiklig op de MRI-tafel met de linker enkel gefixeerd op 90°graden. De hoek van de knie gemeten met een goniometer was 158° ± 5°. In ontspannen houding werden hier MRI-scans van gemaakt. Daarna werd bij dezelfde deelnemers een kinesio tape aangebracht. Hierbij werd een eind aan de dorsale oppervlakte van de metatarsus aangebracht, werd de tape proximaal gerekt naar de tuberositas tibiae, met 50% rek. De tape werd over de huid over de m. tibialis anterior opgebracht, nadat de enkel in plantair flexie was gebracht. Hierdoor ontstaan een distaal gerichte spanning. Hierna werden ze 30 minuten in deze houding gelaten om het effect van de tape te stabiliseren. Vervolgens werden er weer MRI-scans gemaakt.

Resultaten

Na het aanbrengen van de kinesiotape was de weefselspanning in de doel-weefsels en omliggende weefsels significant hoger. Voor de weefsels tussen het tape en de tibialis anterior was de maximale lokale verlenging en verkorting 51,5% en 27,5% (gemiddeld 1,9% en 10,2%). Voor de tibialis anterior regio was maximale verlenging en verkorting 41,4% en 29,6% (gemiddeld 10,2% en 10,1%). In andere aangrenzende regio’s lag het gemiddelde rond 5,7% en 5,9%. Voor de direct betrokken weefsels vond er op de huid verlenging en verkorting plaats in anterieure-posterieure richting. Bij de diepere gelegen weefsels tussen tape en m. tibialis anterior vond proximaal verkorting plaats en distaal verlenging. De laterale helft van de tibialis anterior toont verlenging in posterieur-lateraal en de mediale helft laat verkorting proximaal zien. Eén proefpersoon liet echter juist het tegenovergestelde zien (laterale verkorting en mediale verlenging). Voor drie proefpersonen was het effect op omliggende weefsels aanwezig, maar klein, terwijl voor twee proefpersonen de effecten bijna net zo groot waren als voor de direct betrokken weefsels.

Opmerkingen samenvatter

Dit onderzoek laat zien dat kinesiotape mechanische effecten heeft op de ondergelegen weefsels en in wisselende mate op de aangrenzende weefsels. Erg opvallend waren de individuele verschillen. Ook merken de auteurs op dat de lokale veranderingen in de behandelde gebieden niet in de richting van het tape zijn. De effecten van kinesiotape lijken dus gebaseerd te zijn op een veel complexer mechanisme dan een rek-effect op de huid. De onderzoeksgroep bestond uit slechts 5 proefpersonen en binnen deze kleine groep waren de individuele verschillen duidelijk aanwezig. Dit kan verklaren waarom andere onderzoeken met een grotere populatie geen eenduidige effecten vinden voor de effectiviteit van kinesiotape. In de praktijk zal dit betekenen dat de fysiotherapeut op individuele basis moet beoordelen of het gebruik van kinesiotape geschikt is voor de behandeling en het gewenste effect heeft.

Zie ook: Kinesiotape niet van extra waarde bij chronische enkelinstabiliteit.