Lopen met een enkeldestabilisator is een goede oefening voor de peronei

Chronische enkelinstabiliteit kan na een enkelverzwikking op twee manieren ontstaan:

• De proprioceptie uit kapsel, enkelbanden, pezen en spieren kan door beschadiging van sensoren verminderd zijn waardoor de neuromusculaire controle over de enkel verminderd. Een dergelijke verminderde proprioceptie is in onderzoek aangetoond.
• Mechanische instabiliteit kan ook aanwezig zijn op basis van verminderde laterale bandstabiliteit en/of verminderde kracht van de spieren die eversie geven.

Veel revalidatieprogramma’s geven aandacht aan training van de proprioceptie door bijvoorbeeld evenwicht of oefentoloefeningen. Onderzoek toont aan dat dit de proprioceptie en de spier reactietijd verbetert. Minder aandacht is er voor gerichte training van de belangrijkste musculaire beschermer tegen overmatige inversie: de m. peroneus. De auteurs willen het effect van een mechanische enkeldestabilisator tijdens lopen bekijken op activatie patroon van de spieren rond de enkel en op de spierkracht van de eversie musculatuur.

Methode

Aan dit onderzoek nemen 19 gezonde proefpersonen deel. Ze hebben niet eerder een enkelverzwikking gehad. De EMG van de onderbeenmusculatuur is tijdens de onderzoekstaken gemeten: m tibialis anterior, m peroneus longus en brevis, m gastrocnemius lateralis en medialis.

De proefpersonen moeten met een schoen lopen waarbij de hak met een mechanisch gewrichtje gedestabiliseerd is. Dit mechanisme destabiliseert vooral het subtalare gewricht bij eerste grondcontact (touchdown) waardoor verzwikking naar plantair en inversie dreigt. Deze dreiging moet dus myogeen worden opgevangen.Voor aanvang van de looptest is de maximale contractiekracht van de bovengenoemde spieren gemeten.

Na een oefenperiode moesten de proefpersonen 10 maal een traject van 5 passen afleggen. Tien maal met de enkeldestabilisator en de 10 maal zonder deze destabilisator, dit in gerandomiseerde volgorde.

Resultaat

Met de enkelstabilisator gebruikten de proefpersonen duidelijk meer spieractiviteit. Vooral de mate van activiteit in de m. peroneus brevis en longus en de m. tibialis anterior is verhoogd. De activatie in de beide gastrocnemius koppen is juist verlaagd. De reactietijd is in alle gemeten spieren verhoogd. Inspectie van het EMG van de m peronei laat zien dat er met een enkeldestabilisator al vóór het grondcontact een anticiperende activatie ontstaat. Toekomstig onderzoek moet uitmaken of de verzwikfrequentie bij patiënten met chronische enkelinstabiliteit vermindert door het oefenen met dit apparaat.