Verstoorde reactieve balans voorspellend voor valincidenten na CVA

Ruim 73% van de mensen die een CVA heeft gehad, heeft een valincident in de zes maanden na ontslag uit het ziekenhuis. Na een CVA hebben mensen vaak een verstoorde balans, die bij kan dragen aan de valgevoeligheid, maar onderzoekers vinden tegenstrijdige resultaten. Een belangrijke factor die bepaalt of mensen uiteindelijk vallen, is het vermogen om te reageren op een verstoring van de balans: de reactieve balans controle. In deze studie proberen de onderzoekers vast te stellen of de reactieve balans controle tijdens stilstaan, lopen en in reactie op externe verstoringen het risico op valincidenten voorspelt bij mensen met een CVA. Indien dit geval is kan dit een aangrijping punt zijn voor valpreventie door fysiotherapeuten.

Methode

In deze prospectieve cohort studie werden patiënten met een CVA geïncludeerd die ontslagen waren en zonder hulpmiddel konden lopen. Gegevens werden gehaald uit de medische dossiers (over kenmerken CVA), National Institutes of Health Stroke Scale (Goldstein 1998) scores en de Berg Balance Scale (Berg 1989). De National Institutes of Health Stroke Scale is een meetinstrument dat de effecten en de ernst van het CVA vastlegt. De Berg Balance Scale is een lijst met 14 items die de functionele balans vastlegt.

Tijdens stilstand plaatsen de deelnemers op een force plate de voeten 30 cm uit elkaar en werden het anteroposteriore en het mediolaterale ‘centre of pressure’ gemeten. Tijdens de looptest liepen de deelnemers op een drukmat op hun eigen tempo. Staplengte, stapbreedte en staptijd werden berekend voor iedere stap, evenals de totale loopsnelheid. Het reactieve uitstappen werd gemeten door de mensen licht te laten hangen in een riem die aan een kabel was bevestigd. Wanneer de spanning van de kabel afgehaald werd, vielen de deelnemers iets naar voren, dusdanig dat ze uit moesten stappen om hun evenwicht te bewaren.

Daarnaast hielden de deelnemers gedurende 6 maanden de hoeveelheid valincidenten bij die niet het gevolg waren van flauwvallen of bewusteloosheid. Om de fysieke activiteit in kaart te brengen vulden de participanten tijdens de studieperiode van 6 maanden drie keer de Physical Activity Scale for Individuals with Physical Disabilities(PASIPD; Washburn 2002) in. Hieruit werd ook de totale hoeveelheid tijd die mensen op een dag wandelden berekend.

Resultaten

In totaal deden 95 mensen mee, waarvan 71 mensen de reactie staptest afmaakten. Van de groep gaf 63% aan niet gevallen te zijn in de 6 maanden, 22% was één keer gevallen, 15% had meer dan 1 valincident. De meeste vallen vonden thuis plaats, tijdens het lopen of bij het maken van transfers. In 22% van de gevallen liep de deelnemer een verwonding op waarvoor bij 6% medische behandeling nodig was. De volgende bevindingen waren gerelateerd aan een toename van valincidenten:

• toegenomen zwaaibeweging in medio-laterale centre of pressure,
• afgenomen synchronisatie tussen de benen,
• verminderde inzet van het aangedane been bij balanscontrole,
• toegenomen variabiliteit in staplengte en stapbreedte en verminderd vermogen om uit te stappen met het vrije been.

Opmerkingen samenvatter

Een verstoorde reactieve balans blijkt het valrisico te vergroten na een CVA. De resultaten uit dit onderzoek suggereren dat een adequate controle van beide benen noodzakelijk is om te reageren op onverwachte verstoringen in de balans. Deze relaties waren onafhankelijk van leeftijd, ernst van het CVA, functionele balans en loopactiviteit. Deze bovenstaande bevindingen geven handvatten voor fysiotherapeutische interventies voor deze patiëntengroep.