Afname spierfunctie scapulamusculatuur bij laterale epicondylitis

Mensen met een tenniselleboog hebben vaak recidiverende klachten. Zwakte van de m. trapezius zou hier een rol in kunnen spelen en spierversterking van de m. trapezius bij epicondylitis lateralis ligt dan voor de hand. In eerdere onderzoeken is aangetoond dat vermoeidheid van de scapula stabilisatoren kan leiden tot verandering in de kinematica van de elleboog. Ook pijnklachten van de trapezius pars descendens kunnen wellicht leiden tot overbelastingsklachten aan de elleboog. Onderzoeken op dit gebied zijn vaak gedaan bij tennissers, maar omdat laterale epicondylitis veel voorkomt bij werkende mensen, is in dit artikel deze populatie onderzocht. Er is gekeken naar de kracht, uithoudingsvermogen en veranderingen in dikte van de scapula musculatuur, vergeleken met zowel de niet-aangedane arm, als met mensen die geen elleboogklachten hebben.

Methode

Een groep van 28 mensen met epicondylitis lateralis en een groep van 28 gezonde personen zijn geïncludeerd in dit onderzoek. De diagnose werd gesteld aan de hand van klinische tests, die ter controle ook bij de gezonde groep mensen werden afgenomen. Ook de QuickDASH (Disability of Arm, Shoulder and Hand) vragenlijst werd afgenomen om de mate van klachten te bepalen.
Spierkracht: werd gemeten door middel van een Hand Held Dynamometer (HHD). Kracht van de m. trapezius pars transversus en descendens en de m. serratus anterior werden op deze manier gemeten.
Spieruithoudingsvermogen werd getest in buiklig met de arm in 135° abductie, omdat in deze stand de drie delen van de trapezius en de serratus anterior actief zijn. Vervolgens werd een gewichtje (1% van het lichaamsgewicht) om de pols gebonden en de deelnemer gevraagd de arm zo lang mogelijk in die stand te houden.
Spierdikte werd gemeten door middel van een echo, zowel in rust als tijdens contractie.

Resultaten

Bij baseline waren er geen verschillen tussen de groepen, behalve –logischerwijs- op de DASH score. De deelnemers met laterale epicondylitis gaven dan ook significant meer pijnklachten en beperkingen aan dan de gezonde groep.
Spierkracht was op alle drie gemeten spieren significant minder in de patiëntengroep dan in de controlegroep, waarbij het verschil van de serratus anterior het grootst was. Ook spieruithoudingsvermogen was in de patiëntengroep significant lager dan in de controlegroep. Wat betreft spierdikte was er in de serratus anterior bij de controlegroep een groter verschil tussen rust en contractie dan in de patiëntengroep.
Wanneer werd vergeleken tussen de aangedane en onaangedane arm van de patiënt was er een geringe afname van spierkracht van de m. trapezius descendens en de m. serratus anterior van de aangedane arm te zien.

Opmerkingen samenvatter

Bij de mensen met epicondylitis lateralis was een duidelijke afname van spierkracht, spieruithoudingsvermogen en verschil in spierdikte tijdens rust en contractie van de m. trapezius en de m. serratus anterior te zien. Dit zou kunnen betekenen dat het bij de patiëntengroep van belang is om ook de scapula musculatuur mee te nemen in de behandeling. Bij vergelijking tussen de aangedane en onaangedane zijde werden wel wat significante verschillen gevonden, maar deze waren zo klein dat deze niet klinisch relevant waren. Dat hier geen resultaten op werden gevonden zou verklaard kunnen worden door meer centrale mechanismes; functie van scapula musculatuur kan algeheel afgenomen zijn. Dit zou ook kunnen verklaren waarom de behandeling van scapula musculatuur lang niet altijd wordt meegenomen in de behandeling van de tenniselleboog; als er geen verschil uit de links/rechts vergelijking komt, lijkt daar geen probleem te zijn. Zuiverder zou zijn om de kracht te vergelijken met –nog te ontwikkelen- normatieve data van een gezonde populatie. Wat overigens oorzaak en gevolg is, kan vanuit dit onderzoek niet worden vastgesteld.