Stabiliteitsoefeningen bij lage rugpijn effectiever dan McKenzie?

Een van de belangrijke oorzaken van chronische lage rugpijn lijkt een gebrek aan rompstabiliteit te zijn. Stabilisatie-oefeningen zijn dus een vaak gebruikte behandelmethode. Ook de McKenzie methode kan een manier zijn om rugklachten te verminderen. Dit verband is al aangetoond in onderzoek, maar van beide soorten oefentherapie is niet duidelijk wat de invloed ervan is op de dikte van de stabiliserende spieren. Deze studie is uitgevoerd om de effectiviteit van stabilisatie oefeningen versus McKenzie oefeningen op pijn, beperkingen en spieromvang (zowel in rust als tijdens contractie) bij mensen met chronische lage rugpijn te meten en te vergelijken.

Methode

Er hebben 30 mensen met lage rugpijn meegedaan aan dit gerandomiseerde gecontroleerde onderzoek. Vijftien mensen kregen stabilisatie oefeningen, de overige 15 werden behandeld volgens de McKenzie methode. De behandeling bestond uit 18 sessies, verdeeld over 6 weken. Iedere sessie was individueel en onder supervisie en duurde een uur. Meetmomenten waren voor aanvang van de studie en na 6 weken. Meetinstrumenten die werden gebruikt waren:

• VAS-schaal : voor de meting van pijn.
• Functional Rating Index (FRI, Ansari 2011): voor de meting van beperkingen. Dit meetinstrument bestaat uit 10 secties waarbij mensen konden scoren op een schaal van 1 tot 5. De uiteindelijke score wordt weergegeven als een percentage tussen 0 en 100%.
• Echoscopie is gebruikt om de spieromvang te meten, zowel tijdens rust als tijdens submaximale contractie aan beide zijden.

De stabilisatie oefeningen werden ingedeeld in 6 stadia, beginnend bij geïsoleerde aanspanning van de m. transversus abdominis en de m. multifidus in stadium 1, oplopend in moeilijkheid tot gecompliceerde en pijnprovocerende bewegingen in stadium 6. In de McKenzie groep werden de geselecteerde oefeningen 80-100 keer uitgevoerd.

Resultaten

Voor aanvang van de behandeling waren er geen significante verschillen tussen de groepen. Na de behandelperiode was pijn in beide groepen significant afgenomen. Tussen de groepen was er een significant verschil op pijn, beperkingen, en grotere spieromvang van zowel m. transversus abdominus tijdens draw-in manoeuvre als de linker transversus abdominus tijdens straight leg raise. Dit was allemaal in het voordeel van de groep die stabilisatie oefeningen kreeg. Op de overige metingen van spieromvang was geen significant verschil tussen de groepen.

Opmerkingen samenvatter

Dit onderzoek toont aan dat specifieke stabiliserende oefeningen van de m. transversus abdominis en de m. multifidus effectiever lijken te zijn dan McKenzie oefeningen. De spieromvang was maar in twee van de van de tien gedane metingen significant toegenomen in de stabilisatiegroep ten opzichte van de McKenzie groep, maar klinisch relevanter is dat pijn en beperking na de stabilisatieoefeningen significant waren verbeterd. Interessant is dat de pijn in de McKenzie groep wel significant was afgenomen, maar dat er geen significante verbetering in beperkingen en geen significante toename in spieromvang was van de gemeten spieren. Waarschijnlijk is deze verbetering in pijn gebaseerd op andere mechanismen dan puur de toename in spieromvang. Gezien de beperkte grootte van de groep en de korte interventie- en follow up tijd moeten deze bevindingen wel met enige terughoudendheid geïnterpreteerd worden, maar het geeft wel aan dat het belangrijk is altijd kritisch te blijven kijken naar de gebruikte behandelmethode.