Patiënten met rugpijn en angst voor bewegen ervaren meer pijntoename bij herhaald tillen

Sommige studies tonen aan dat de ernst van de pijn, direct na het letsel, een voorspeller is voor chronische pijn en beperkingen in werk. Andere studies tonen dit verband niet. De sterkte van dit verband is echter beperkt en ligt doorgaans tussen de 10-20% verklaarde variantie. In de meeste onderzoeken werd de pijn op één moment gemeten. Het is echter aannemelijk dat een herhaalde pijnmeting tijdens herhaalde fysiek belastingen een betere voorspeller is omdat dit meer overeenkomt met de realiteit van werkbelastingen. Herhaalde fysieke belasting kan door summatie van de effecten van noxische prikkeling de pijn doen toenemen. Waarschijnlijk speelt temporele summatie door sensitisatie van secondaire neuronen in de achterhoorn.
De onderzoekers willen kijken of summatie van pijn ontstaat bij patiënten met lage rugpijn door het herhaald tillen van een gewicht. Bovendien willen ze weten of psychologische factoren hier verband mee houden.

Methode
Aan dit onderzoek deden 90 patiënten met chronische lage rugpijn mee, die hun werk niet volledig konden uitvoeren en hier een uitkering voor kregen.

Meetinstrumenten

Ernst van de pijn: McGill Pain Questionnaire (MPQ: Melzack, e.a., 1975)
Gemiddelde activiteit gerelateerde pijn: op een 11-puntschaal de pijn aangeven na het tillen van elk van de 18 standaard gewichten. Het gemiddelde werd berekend.
Angst voor bewegen/hernieuwd letsel: Tampa Scale for Kinesiophobia (TSK: Kori, e.a. 1990).
Catastroferen: Pain Catastrophizing Scale (PCS: Sullivan, e.a., 1995).
Depressie: Beck Depression Inventory II (BDI-II: Beck, e.a., 1996).

Na het invullen van de vragenlijsten moesten de deelnemers een gestandaardiseerde tiltaak uitvoeren. Op een tafel stonden op verschillende afstanden 18 blikken die gevuld waren met zand. Ze vormden zes kolomen van drie blikken. Er waren drie typen gewichten: 2,9 kg, 3,4 kg, en 3,9 kg. In een vaste volgorde moesten de patiënten telkens een blik optillen: eerste kolom blik 1, 2, en 3, tweede kolom, blik 1, 2, en 3 etc. Blik 1 stond dichtbij, blik 2 kon met gesterkte arm bereikt worden, blik drie met voorover reiken. De gehele tiltaak werd twee maal afgewerkt. In de eerste ronde werd na elk blik de pijn gemeten, in de tweede ronde gaf men een inschatting van het gewicht (=indirecte vermoeidheidsmeting).

De index voor herhaling-geinduceerde summatie van pijn werd als volgt gedefinieerd: de gemiddelde pijn bij het tillen van de drie blikken in de eerste kolom werd afgetrokken van de gemiddelde pijn bij het tillen van de drie blikken uit de zesde kolom.

Resultaten
Met het toenemen van het aantal blikken dat men tilde nam ook de pijn toe. Patiënten die vooraf hoog scoren op catastroferen of depressie gaven over de hele linie (bij elke kolom) meer pijn aan. De snelheid waarmee de summatie-pijn toenam was echter gelijk aan patiënten die laag op catastroferen of depressie scoorden. Alleen bij patiënten die hoog scoorden op angst voor bewegen nam de summatie-pijn versneld toe ten opzichte van de laagscoorders.

Conclusie
Bij patiënten die hoog scoren op de TAMPA treedt in versterkte mate summatie van pijn op bij het herhaald tillen van objecten. De auteurs verwachten dat de sterkte van deze summatie-pijn een betere voorspeller is voor chronische pijn of werkbeperkingen dan een enkelvoudige meting. Nader onderzoek moet dat nog uitwijzen.