Het Portret – Marleen Sibeijn (psychosomatisch manueeltherapeut / crossfitter)

In de rubriek ‘het portret’ laten we fysiotherapeuten aan het woord met een bijzondere hobby, talent of interesse. In deze aflevering spreken we Marleen Sibeijn – psychosomatisch gespecialiseerd fysio- en manueeltherapeut / Crossfitter.

WYSIWYG

Sinds het begin van de corona periode zijn beide kinderen uit huis, dus tegenwoordig woon ik weer samen met mijn levensgezel en zien we de kinderen wat minder. Ik werk als manueeltherapeut en psychosomatisch fysiotherapeut in mijn eigen praktijk. Mijn vader was huisarts en heeft me voorgehouden dat je het zelf moet doen op eigen kracht. Dat heeft me denk ik wel voor een belangrijk deel gevormd: autonomie in handelen en onafhankelijkheid zijn erg belangrijk voor me, vandaar dat het werken als zelfstandige vermoedelijk het beste bij me past.

Openheid -vooral in communicatie- en transparantie zijn voor mij kernwaarden en lopen als een rode draad door mijn leven en werk. Hiervoor put ik dankbaar uit het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie, neurolinguïstisch programmeren en placebo/nocebo effecten: een groot deel van de dag zet ik taal bewust in om patiënten en anderen te helpen in beweging te komen.

Wat kenmerkt je in je werk?

Vertrouwen, authenticiteit of echtheid en verbondenheid. Zonder deze zou ik me het werken niet voor kunnen stellen. In therapie wil ik helpen mensen sterker te maken en ik vind het belangrijk dat zij zelf sturing nemen voor hun herstel. Daarbij wil ik ze uiteraard graag ondersteunen of dingen teruggeven. Ik hecht aan het bevorderen van gezondheidsvaardigheden en levensgeluk. Van mezelf ben ik geen dienstbaar of zorgzaam type: ik help liever iemand zelfredzaam te worden. In de benadering ben ik bovengemiddeld ‘streng’ en richtinggevend. Daar vraagt de doelgroep hier eigenlijk ook wel om. Ik blijf ook vaak vragen stellen en de verbinding zoeken met mezelf en de ander.

Wat denk ik ook wel kenmerkend is, is dat ik wil blijven leren en groeien: ik wil absoluut het beste halen uit mezelf. Hierbij ben ik altijd op zoek naar meer. Maar meer leren is beseffen hoe weinig je eigenlijk weet. Ik blijf toch eager en mijn leven is eigenlijk te kort. Regelmatig is het nodig mijn grens te bewaken om mezelf niet te verliezen in mijn gulzigheid. Het leven is een puzzel die we oplossen. Hier hoort uiteraard ook zelfreflectie bij: ik krab mezelf dan ook regelmatig achter de oren: “waar ben je nu mee bezig Marleen? Klopt het wel wat ik zeg of doe? Is dit nog wel in overeenstemming met mijn waarden?”

Hoe is je loopbaan zo gelopen?

Na de basisopleiding fysiotherapie ben ik binnen twee jaar gaan specialiseren. Aanvankelijk koos ik hierbij voor manuele therapie. Tijdens die opleiding -die toen vermoedelijk meer technisch was dan tegenwoordig- miste ik de mens als geheel. Na het derde jaar ben ik de opleiding haptonomie gaan doen en toen kwam alles meer in balans. Ik ben meer lichaamsgerichte cursussen gaan doen. Uiteindelijk wilde ik een masteropleiding gaan doen en dat is de psychosomatiek geworden. Ik denk dat ik een betere manueel therapeut ben geworden, juist door de psychosomatiek opleiding.

Een leven in beweging?

Absoluut! Een dag niet gesport is een dag niet geleefd wat mij betreft. Sport en dansen, buiten zijn in de natuur zijn mijn grote energiegevers. Ik verleg graag grenzen in bewegen en sport. Het leren van bewegingen of sporten die ik -nog- niet beheers vind ik fantastisch: dat je lichaam gaat doen wat je wilt. Stapje voor stapje werken aan je lichaam en merken dat het veranderbaar is.

Dat inspireert me ook in mijn werk. Ik ben altijd sportief geweest en was een fanatieke sporter tot ik in 2016 mijn bekken op drie plaatsen brak waaronder een intra-articulaire heupfractuur. Ik heb hier lang van moeten revalideren en moest in feite opnieuw leren lopen. Dat was nogal ingrijpend omdat ik daarvoor aan wielrennen, schaatsen en hardlopen deed.

Crossfit

Met name het hardlopen bracht me altijd in een meditatieve flow maar dat werd me sterk afgeraden. Ik ben dus op zoek gegaan naar een alternatief en dat heb ik gevonden in crossfit. Wat me hierin aanspreek is dat je het op je eigen niveau kunt uitvoeren en het een bijzonder veelzijdige training is waarbij alle aspecten van je gehele lichaam aan bod komen: conditie, kracht, mobiliteit, balans en coördinatie.

Ik train nogal fanatiek en zou het liefst tweemaal per dag een les volgen, maar het verstand zegt me dat ik met mijn 60 jaar toch wat meer hersteltijd nodig heb na een training. Los daarvan vind ik het erg leuk om te merken dat ik door training weer steeds meer dingen kan. Eigenlijk ben ik wel verslaafd aan het trainen: ik ben lid van twee crossfit boxen, volg 5-6 keer per week diverse lessen als de corona beperkingen dat toelaten. Thuis heb ik ook een oefenruimte waar ik tijdens de lockdowns train. In de zomer is het tijd voor wielrennen, in de winter ga ik wekelijks schaatsen. Tussendoor maak ik graag lange wandelingen of trek baantjes in het zwembad.

Balans

De kinderen komen voor mij altijd op één. Als het nodig is, is het fijn dat ik er voor ze kan zijn. Verder heb ik een beperkt aantal vrienden en kies ik liever voor diepgang en kwaliteit. Niksen, mijmeren en uit het raam staren zijn ook fijn. Ik reflecteer vaak en keer regelmatig naar binnen. Meditatie en yoga helpen me daarbij. Stilstaan hoe ik ervoor sta. Wat heb ik nodig om daar vervolgens naar beste vermogen naar te handelen. Dit bespreek ik zonodig met een vertrouweling.

Tot slot: je mooiste plek op de wereld?

Een stille plek met indrukwekkende natuur.

Foto bij artikel door René Martens / sterkportret.nl

Wil je zelf mee doen met deze serie? Mail dan naar René