Interventies voor motivatie en activiteit succesvol bij RA

Veel mensen met reumatoïde arthritis voldoen niet aan de beweegnorm van 5x per week 30 minuten matig intensief bewegen, terwijl ze een verhoogd risico hebben op hartklachten. Volgens verschillende theorieën over gedragsverandering gaat aan de daadwerkelijke actie een fase vooraf waarin motivatie belangrijk is. In deze fase veranderen de cognities over het te implementeren gedrag wat leidt tot een duidelijke formulering van intenties. Aangezien sterke intenties de kans op een succesvolle gedragsverandering ook op de lange termijn vergroten, is het belangrijk veel aandacht te besteden aan de motivatiefase. Zelfeffectiviteit –het geloof dat je het kan- en autonome of intrinsieke motivatie zijn hier cruciale factoren in. Dit RCT onderzocht het effect van coaching (combinatie van motivational interviewing en zelf-regulerende coaching) op de autonome motivatie, zelf-effectiviteit en fysieke activiteit bij inactieve mensen met reumatoïde arthritis (RA).

Methode

De volwassenen met RA die deelnamen aan het onderzoek, werden ingedeeld in twee groepen. De controlegroep kreeg een educatieve sessie, de interventie groep kreeg daarnaast ook een sessie Motivational Interviewing (MI) en twee coachings sessies gericht op zelfregulering. Zes, 12 en 18 weken na de educatieve sessie werd er telefonisch contact opgenomen met de deelnemers om te kijken hoe het ging. Uitkomstmaten waren:

• Fysieke activiteit: Short Questionnaire to Assess Health-Enhancing Physical Activity (Wendel-Vos 2003).
• Zelf-effectiviteit voor fysieke activiteit: vragenlijst van Bandura (Bandura 2006).
• Autonome motivatie: TreatmentSelf-Regulation Questionnaire (Levesque 2007).
• Activiteit van de ziekte: Disease Activity Index (RADAI; Fransen 2000).
• Functionele status: Health Assessment Questionnaire (HAQ; Fries 1982).
• Depressieve symptomen: Brief Symptom Inventory (BSI; Derogatis 1992).
• Vermoeidheid: Checklist of Individual Strengths (CIS-20; Vercoulen 1994).

Resultaten

Er werden 78 geïncludeerd; 38 in de interventie groep, 40 in de controlegroep. Bij baseline was er een significant verschil tussen de groepen. De mensen in de interventie groep rapporteerden minder fysieke activiteit dan de controlegroep. Aan het eind van de studie, na 32 weken, was er in de interventiegroep een significante vooruitgang in recreatieve fysieke activiteit, dagen per week met 30 minuten fysieke activiteit, totale zelf-effectiviteit en autonome motivatie. Er werden geen significante verandering gevonden op de ziekte activiteit, functionele status, depressieve symptomen of vermoeidheid.

Opmerkingen samenvatter

Dit onderzoek laat zien dat mensen met RA door de genoemde interventie goed te motiveren zijn om fysiek actiever te worden heeft, zonder dat dit nadelige gevolgen heeft voor de ziekte. Zeker voor inactieve mensen kan dit het risico op hart- en vaatziekten verlagen. Het is een interventie die eenvoudig is toe te passen, zonder dat er intensieve begeleiding voor nodig is. Interventies in de motivatie- en actiefase zijn succesvol bij deze patiëntengroep en relevant voor toepassing in de fysiotherapeutische praktijk.