Uitstelgedrag wordt veroorzaakt door gebrek aan korte termijndoelen, gebrek aan interesse en/of gebrek aan energie

Uitstelgedrag (procrastination) komt veel voor. Uit een groot meta-analytisch overzicht blijkt dat uitstelgedrag nadelig is voor de gezondheid, welvaart en geluk. Uitstelgedrag kan binnen de fysiotherapeutische context gezien worden als een herstelbelemmerende factor. Het kan bijvoorbeeld de reden zijn waarom patiënten niet oefenen.
De auteurs van dit artikel beschrijven hun onderzoek naar de oorzaken van uitstelgedrag. Eerder onderzoek toonde al dat (a) goalsetting (doelen stellen), (b) eigen interesse verhogen en (c) energie belangrijke variabelen zijn die uitstelgedrag kunnen voorkomen.

Doelenstellen: Goalsetting onderzoek laat zien dat (a) doelen waar men zich aan verbindt, (b) doelen die uitdagend zijn, (c) korte termijn doelen, en (d) specifieke doelen, tot betere taakprestaties leiden. Onderzoek toont ook dat goalsetting gunstig is om uitstelgedrag tegen te gaan. Goalsetting lijkt vooral te helpen tegen uitstelgedrag als er veel concurrerende verleidingen zijn. Door korte termijndoelen te stellen overwint men in kleine stapjes die verleiding zodat het lange termijn doel bereikt kan worden. Zonder dergelijke korte termijn doelen, komen sommige mensen pas net voor de deadline in actie. Als er echter weinig of geen concurrerende verleidingen zijn is het positieve effect van korte termijn doelen minder sterk.

Interesse: uitstelgedrag hangt sterk samen met hoe interessant of saai we een taak vinden. Mensen die in staat zijn saaie taken vanuit hun innerlijke perspectief interessanter te maken zullen minder uitstelgedrag vertonen.

Energie: gebrek aan energie is ook sterk verbonden met uitstelgedrag. Logisch, want om een doel actief na te streven is mentale en fysieke energie nodig.

De auteurs willen het effect van deze drie variabelen op uitstelgedrag in een mega-trial onderzoeken. Daarbij wordt bovendien gekeken naar onderlinge relaties tussen de variabelen.

Methode

Via internet worden de data van 9351 personen verzameld. Enkele relevante schalen van de korte versie van de ‘Volitional Component Inventory (VCI: Kuhl, e.a., 1998) staan in dit onderzoek centraal:

• Uitstelgedrag: Procrastination scale van de VCI.
• Interesse intern verhogen: Self-motivation scale van de VCI.
• Doelenstellen: Cognitive Self-Controle Scale van de VCI.
• Gebrek aan energie: via twee vragen: ‘ik voel vaak een gebrek aan enthousiasme’, en ‘ik heb vaak een gebrek aan energie’.

Resultaten

Mensen die hoog scoren op doelen stellen, eigen interesse verhogen of op energie, scoren inderdaad lager op uitstelgedrag. De data suggereren ook dat het gunstige effect van eigen interesse verhogen voor een deel via het verhogen van energie verloopt. Door het verhogen van je interesse krijg je meer energie en daardoor minder uitstelgedrag. Het gunstige effect van doelen stellen op uitstelgedrag is wat minder sterk als mensen ook goed in staat zijn de eigen interesse te verhogen. Dat komt omdat het verhogen van de eigen interesse in de taak de concurrerende verleidingen minder invloedrijk maakt. Door het relatief wegvallen van concurrerende verleidingen zijn kortetermijndoelen minder zinvol als middel tegen uitstelgedrag.