Chronische rugpijn patiënten zijn vaker boos, en boosheid versterkt deze rugpijn

Onderzoek toont consistent aan dat de geneigdheid om boosheid te uiten geassocieerd is met meer acute en chronisch pijn. Dit betreft doorgaans echter vragenlijstonderzoek naar deze persoonlijkheidspredispositie. De relatie tussen daadwerkelijk boosheid uitingen en pijn is echter nog nauwelijks onderzocht. Enkele studies toonden tegen de verwachting is dat het daadwerkelijk uiten van boosheid in het dagelijks leven juist geassocieerd is met minder pijn. Dat geldt vooral voor mensen die qua persoonlijkheid geneigd zijn boosheid te uiten. Hoe interessant ook, deze relatie is nog nooit onderzocht met moderne metingen via directe monitoring van boosheiduitingen en pijn in het dagelijks leven. De auteurs willen via deze moderne metingen achterhalen of chronische pijn patiënten (a) meer boosheiduitingen hebben gedurende de dag dan gezonden, (b) wat het effect daarvan is op pijn intensiteit, en  (c) of de persoonlijkheidstrek ‘geneigdheid tot het uiten van boosheid’ deze resultaten beïnvloeden.

Methode

De deelnemers aan dit onderzoeken waren 48 patiënten met chronische lage rugpijn en 36 gezonde deelnemers als controle groep. De patiënten moetens langer dan 3 maanden pijn hebben van een gemiddelde intensiteit van 3 of meer op een schaal van 10.
Metingen

• De persoonlijkheidstrek ‘geneigdheid tot het uiten van boosheid’ werd onderzocht door de Spelberger Anger Expression Inventory (SAEI)(1985).
• Ook depressie en angst werden vooraf gemeten met de STAI en de BDI.
• De mate van pijn intensiteit en de frequentie van het uiten van boosheid werd in het dagelijks leven opgetekend door de deelnemers via een handheld computer. De deelnemers in beide groepen werden vier keer per dag via en geluidssignaal geattendeerd op het scoren van deze twee maten. Feitelijk moesten ze na de pijnscoring vier emoties scoren boosheid, angst, vrees en blijdschap. Als er boosheid geuit was verschenen daarna negen VAS schalen voor nadere verkenning van de boosheiduiting. Deze negen schalen waren vergelijkbaar met de SAEI. Ze werden omgevormd tot één index cijfer voor actuele boosheiduiting met een range van 0-100, door de negen items bij elkaar op te tellen.

Resultaten

De actuele boosheiduitingen waren bij beide groepen niet intens: gemiddeld 15,6 op een schaal van 0-100. Deze boosheiduitingen correleerden met de persoonlijkheidstrek ‘geneigdheid tot het uiten van boosheid’, correleerde met angst, en correleerde met depressie. De persoonlijkheidstrek ‘geneigdheid tot het uiten van boosheid’ bleek significant  positief gecorreleerd met de dagelijkse boosheiduitingen, ook al filterde men de effecten van angst en somberheid eruit. Bij de chronische pijnpatiënten waren de boosheiduitingen significant sterker dan bij de gezonde deelnemers. Pijnpatiënten die meer dagelijkse boosheiduitingen hadden bleken in de uren daarna meer rugpijn te hebben. De persoonlijkheidstrek ‘geneigdheid tot het uiten van boosheid’ had geen effect op de dagelijkse actuele pijn. Ook bleek het de relatie boosheiduitingen geven meer pijn niet te beïnvloeden. Wel bleek deze persoonlijkheidstrek de omgekeerde richting te beïnvloeden. Vooral patiënten die laag scoorden op ‘geneigdheid tot het uiten van boosheid’ volgde op pijn toename meer boosheid.

Opmerkingen samenvatter

Voor fysiotherapeuten blijft het interessant te weten dat op boosheid meer rugpijn volgt. Het zal herkenbaar zijn dat een deel van de pijnpatiënten geïrriteerd zijn, bijvoorbeeld omdat ze gehinderd worden in hun dagelijkse bezigheden. Deze boosheid kan men zien als een algemene herstel belemmerde factor. Het bespreekbaar maken van die boosheid en het samen verkennen van een ander perspectief richting geduld en acceptatie kan deze boosheid aanzienlijk verminderen. Dit kan al gepaard gaan met een reductie in pijnklachten. Opvallend in dit onderzoek is dat mensen die normaal gesproken weinig geneigd zijn boosheid te uiten juist als reactie op pijn met boosheid reageren. Dat kan voor de omgeving soms verassend zijn.