Chronische tendinopathieën: excentrisch trainen, polidocanol injecties, GTN pleisters of aprotinine injecties?

De auteurs geven een overzicht van de recente ontwikkelingen rond de behandeling van chronische tendinopathieën. Pathogenese Het is onjuist te veronderstellen dat bij chronische tendinopathieën een chemische ontsteking aanwezig is. Wat men histologisch wel vindt, zijn degeneratieve veranderingen in de collageenstructuur en -ordening en een toename van de interfibrillaire glycosaminoglycanen. Daarnaast ziet men vaak neo-vascularisatie, maar de relatie met pijn is nog onduidelijk. Neo-vascularisatie ontstaat mogelijk door overbelasting van een matig gevasculariseerd gebied. De meegroeiende zenuwen met de neo-vascularisatie zouden mogelijk de pijn verklaren. Men kan wel spreken van een neurogene ontsteking, want in de aangedane pees treft men verhoogde concentraties aan van glutamaat, een belangrijke pijnmodulator, en andere neuropeptiden zoals substance-P en calcitonine gene related peptide. Deze stoffen zijn potente vasodilatoren en kunnen daarmee mogelijk de neovascularisatie bevorderen. Door hypoxie en/of mechanische belastingen op de pees wordt de expressie verhoogd van vascular endothelial growth factor (VEGF). Zoals de naam al suggereert, kan deze groeifactor neovascularisatie bevorderen. Daarnaast beïnvloedt ze de enzymen (MMP’s en MMPI’s) die met hun proteolytische eigenschappen de extracellulaire componenten moduleren. Een disbalans tussen deze enzymen kan tot collageendestructie leiden. Recente therapieën gericht op de bovenbeschreven processen van neovascularisatie en/of degeneratie zijn veelbelovend. I. Interventies gericht op…