Emotionele en reflectieve vaardigheden zijn onontbeerlijk binnen de zorg

De auteurs in dit artikel bespreken hun visie op de communicatieve scholing van artsen die ook toepasbaar is binnen de fysiotherapie. Het overgrote deel van de medische training is gericht op het verwerven van cognitieve kennis en technische vaardigheden, terwijl emotionele ontwikkeling en reflectieve vaardigheden min of meer in de zijlijn staan. Deze laatste twee worden wel als professionele competenties gezien, maar men meent vaak dat die vanzelf zullen ontwikkelen. Het grootste deel van de klachten van patiënten heeft betrekking op pijn. Als een hulpverlener daar niet adequaat op reageert kan dat de uitkomst van de zorg ondermijnen. Het model voor professionele ontwikkeling dat de auteurs voorstellen biedt ruimte voor zowel cognitieve als emotionele competenties en reflectieve vaardigheden. Er zijn veel modellen ontwikkeld die de patiënt-arts interactie in kaart brengen. Een daarvan is het paternalistische model. Het is het traditionele model waarbij de arts de expert is en min of meer zegt wat er gedaan moet worden. Tegenwoordig is shared decision-making populair. Toch is ook dat model niet optimaal voor een allround medische training, omdat emoties nog relatief buiten beeld blijven. Dat is jammer, want bijna 30% van de patiënten met pijnklachten zijn ontevreden over de wijze van communiceren van…