Beperkende oefenperceptie bij chronisch lage rugpijn

Het doen van fysieke oefeningen wordt gezien als de eerste keuze bij het behandelen van chronische lage rugpijn. Vaak wordt oefenen binnen een biopsychosociale benadering gecombineerd met bijvoorbeeld pijneducatie. De oefeningen die de patiënt aangeboden krijgt, zijn vaak gericht op het versterken van de ‘core’-rompspieren en/of het verbeteren van de coördinatie daarvan. De achterliggende veronderstelling is dat men zich daarmee richt op een causaal-mechanistisch aspect van de chronische rugpijn. Dergelijke oefeningen communiceren feitelijk een conflicterende boodschap ten opzichte van de gelijktijdig aangeboden pijneducatie. Bij pijneducatie probeert men immers juist de link tussen ‘pijn = schade’ te relativeren. Volgens de auteurs (Natoli e.a., 2025) van het artikel dat we hier bespreken, is het mogelijk dat fysiotherapeuten via het aanbieden van specifieke oefeningen, gericht op vermeende mechanische oorzaken van chronische lage rugpijn, de perceptie van de patiënt beïnvloeden richting deze ‘mechanistische verklaringstijl’. De kijk die de patiënt heeft op bewegen in relatie tot zijn herstel van chronische lage rugpijn bepaalt vervolgens sterk of hij bijvoorbeeld bang is om bepaalde bewegingen te maken, of bepaalde vormen van bewegen (zoals fitness) uitstelt en eerst herstel afwacht ‘via’ de specifieke oefeningen. Daarmee laat hij of zij een route naar herstel onbenut. Immers, er zijn geen…