Fibromyalgie bezien vanuit de complexity theory

De auteurs van dit artikel verdedigen de hypothese dat fibromyalgie en bijvoorbeeld het chronische vermoeidheid syndroom beter te begrijpen zijn vanuit de Complexity Theory dan vanuit lineaire causale modellen. Bij lineaire causale modellen veronderstelt men dat oorzaak en gevolg proportioneel lineair samenhangen: hoe sterker de stimulus, hoe sterker de respons. Er zijn echter systemen waarbij er een non-lineaire dynamiek domineert: een kleine verandering kan dan een onverwacht groot (“chaotisch”) effect hebben. Het wetenschapsveld dat het gedrag van dergelijke systemen bestudeert, heet de Complexity Theory. De wortels liggen in het werk van Wiener’s cybernetica (1948). Enkele termen die binnen dit veld gebruikt worden zijn: complexe systemen, emergentie, chaos, fractals. Wat zijn complexe systemen? Complexe systemen zijn vaak opgebouwd uit een verzameling eenvoudige eenheden die als systeem het vermogen hebben zich aan te passen aan een veranderende omgeving. Sturing is vaak decentraal geregeld via dempende en versterkende feedbacklussen. Voorbeelden van complexe systemen zijn: democratieën, het immuunsysteem, en het autonome zenuwstelsel. Emergentie: een geheel nieuw patroon (of vermogen/gedrag) verschijnt uit een onderliggend geheel van meer basale patronen. Een voorbeeld: individuele neuronen denken niet, maar denken kan wel als emergente eigenschap verschijnen binnen een complex neuronaal netwerk. Chaos: ogenschijnlijk random, niet te voorspellen variabiliteit…