Spinale oscillerende mobilisaties zorgen voor excitatie sympathisch zenuwstelsel

Passieve oscillerende mobilisaties worden vaak toegepast door manueel therapeuten. Door deze mobilisaties treedt een reactie van het sympathische zenuwstelsel op. Er is een algemene consensus dat deze reactie een onderdeel is van een veel groter, centraal geregelde, reactie. De oorzaak daarvan is nog ter discussie; sommige auteurs beschouwen het dorsale periaqueductale grijze gebied (dPAG) als bron hiervan, andere de anatomische positie van de sympatische trunk en de paravertebrale ganglia. In dit systematische review hebben de auteurs als doel gesteld om de sympathische respons (toename of afname) als gevolg van spinale mobilisaties te onderzoeken, vergeleken met een controle of placebo groep.

Methode

Alleen gerandomiseerde gecontroleerde studies werden geïncludeerd, die als uitkomstmaat bloeddruk, hartfrequentie, ademfrequentie, huidgeleiding of huidtemperatuur hadden. Om de studies op kwaliteit te beoordelen werden de volgende meetinstrumenten gebruikt:

• Risk of Bias assessment tool (RoB; Alderson, 2004); hiermee werd het risico op bias in een studie ingedeeld op hoog risico, laag risico, of onduidelijk risico.
• Physiotherapy Evidence Database (PEDro-schaal): beoordeelt de studies op methodologie. De maximale score is 10, waarbij scores boven de 6 als hoge kwaliteit en onder de 6 als lage kwaliteit worden beoordeeld.
• Resultaten van alle studies samen genomen werden beoordeeld in een best evidence synthese (Heymans, 2004).

Resultaten

Er werden 7 RCT’s geschikt bevonden ter inclusie in dit review. De autonome metingen in de gevonden studies waren tijdens en direct na de oscillerende mobilisatie gedaan. De best evidence synthese liet zien dat er sterk bewijs was voor significante toename in huidgeleiding, ademfrequentie, hartfrequentie en bloeddruk in de gezonde populatie na spinale mobilisaties. Er was beperkt bewijs voor significante veranderingen in huidtemperatuur (afname) en huidgeleiding (toename) bij patiënten. Er was geen verschil tussen cervicale, thoracale of lumbale mobilisaties. Eén studie vond een grotere toename in huidgeleiding bij een hogere frequentie van mobiliseren.

Enkele gegevens over de studies
Slechts 1 studie onderzocht een patiëntenpopulatie, de overige richtten zich op gezonde populatie. Vijf studies onderzochten mobilisaties aan de cervicale wervelkolom, 1 aan de thoracale en 1 aan de lumbale wervelkolom. Alle studies hadden een hoge kwaliteit volgens de PEDro schaal (5 studies scoorden een 6, 1 een 7 en 1 een 8). Eén studie had volgens de RoB een laag risico op bias op alle 6 punten, de overige studies hadden op 2 of 3 punten een bias-risico.

Opmerkingen samenvatter

Dit onderzoek toont bewijs van een toename in sympathische activiteit, ongeacht welk niveau van oscillerende mobilisatie. Wellicht bieden deze inzichten mogelijkheden om distale pijn meer proximaal te behandelen als gevolg van de toename in activiteit van het sympathische zenuwstelsel. Want, zo stellen de auteurs, de vaak gevonden endogene analgetische effecten van spinale oscillerende mobilisatie komen mogelijk tot stand via sympathische excitatie via de dorsale periaqueductale paden.